Konsept: Şiirden Çizime
Sessizlik henüz kavuşurken balkonumla Kesik dudak ve porselen sokak kanıyor baştan başa Kırılmış bakışlar her yerde Ve keskin adımlar atılıyor Gözkapaklarımdan yerin sahiplerine kadar Uzanıyor kan… Varım ben! Hayallerim dökülüyor Çoktan unutulduğum bulvarlardan Kaçıyorum tüm yılları toplayıp Adımlarım sıklaşıyor ama nafile Yokuş ışık almayı bırakmış çoktan… Güneşin vedasıyla başlayan boğulma Bol votkalı voltalarda ben Şehir yıldızlarda nefes alıyor sanardın Eğer geceyi kabullendiysen çoktan; Sualsiz bir tanışma misali, Bıraktıysan kendini kendi kollarına Ve uyandıysan yine aynı balkonda Anlardın Aynı gecenin asla o balkonda sızamayacağını bir daha İsimsiz günlerde Oynanırken hatırlama piyesi Edilgen olan, hatırlanan değildir
”Kırık bir fincan kalmış dünden Hatırladığım birkaç yüz Başka gözlerde kendilerini görmek bir yana Aynalardan korkan yüzler”
